Elk beeld heeft een voorkant, een achterkant en zijkanten. Die constatering is zó simpel, logisch en vanzelfsprekend dat ze klinkt als een flauw cliché. Een belangrijke eigenschap van clichés is echter dat ze meestal kloppen. Daarom blijft het relevant om te beseffen dat veel beeldhouwers vaak vergeten dat beelden van alle kanten gezien moet kunnen worden en dat ze dus overal interessant moeten zijn. Velen focussen zich zó nadrukkelijk op het vooraanzicht en op de frontale benadering dat hun beelden de spanning verliezen zodra ze vanuit minder gebruikelijke gezichtshoeken bekeken worden.

Dode hoeken zijn funest voor de optimale beleving van een beeld. Martha Waijop is zich daar voortdurend van bewust. Zij haalt het maximale rendement uit de beeldmiddelen door de geïmproviseerde draaitafel waarop haar beelden in wording staan, tijdens het scheppingsproces voortdurend te bewegen. Alleen op die manier kan ze ervan verzekerd zijn dat de visuele spanning vanuit alle gezichtshoeken gegarandeerd is.