Het credo ‘Beeldhouwkunst is architectuur, architectuur is beeldhouwkunst’ is het uitgangspunt in het werk. Van Eddy Roos. Dit was ook het credo van één van zijn illustere voorgangers: de beeldhouwer Jan Bronner (1881-1972). Daarmee sluit Roos aan bij een ontwikkeling binnen de Nederlandse beeldhouwkunst die omschreven wordt als figuratieve abstractie.

Aanvankelijk werd Roos gegrepen door het kubisme, maar door zijn hang naar realisme en klassieke schoonheid liep hij stuk op de abstracte vormen. De motieven van de dans en de studies met twee vrouwelijke figuren waarmee ooit Rodin geëxperimenteerd had – maar die bij hem geen nadere uitwerking hadden gekregen- bleken voor Eddy Roos een welkom, braakliggend terrein om mee door te gaan. Aan het ontstaan van de grote beelden gaan talloze tekensessies naar model vooraf. Deze modellen bewogen vervolgens op door Roos zelfgekozen muziek. Dat is bijvoorbeeld muziek van Bach, maar evengoed muziek van deze tijd, zoals die van de componist Wim Zwaag wordt gebruikt. Het zijn juist die bewegingen die Roos wil vastleggen in expressieve tekeningen.