Het landschap als onderdeel van matrixdoeken. Birgitta zegt zelf over haar werk het volgende:

‘Ik ben geen landschapsschilder. Ik maak gebruik van landschappen om mijn schilderijen te maken. De symboliek van het landschap als ‘basis’ of ‘begin’ is ooit mijn uitgangspunt geweest; ‘Hier is een stuk grond, en wat doe je ermee?’ Die lege horizonten gebruik ik nu als natuurlijke lijnen die meedoen met de artificiële lijnen van het raster. Terugkoppelend naar die eerste symbolische waarde zou je kunnen concluderen dat ik ‘de toekomst’ open heb gehouden. Dat is niet de boodschap van mijn doeken, maar het is wel een aardige gedachte. Steeds meer wissel ik de herkenbare landschappen af met beeldfragmenten die aan een landschap doen denken door de aanwezigheid van een “horizon’ maar die feitelijk niets met het landschap te maken hebben. Zo heb ik in een van mijn recente doeken een stuk van mijn schildersezel verwerkt, of een kleurvlak dat slechts door de aangrenzende landschappen in ons brein als “landschap” geaccepteerd wordt. Het ligt in mijn bedoeling deze grenzen steeds verder te verleggen, de realiteit en de suggestie. Is dat eigenlijk niet waar het in de schilderkunst van oudsher om gaat: realiteit naast suggestie.’

Birgitta exposeert in galeries en beurzen in Nederland en daarnaast met grote regelmaat in Duitsland en Engeland, o.a tijdens de Art Fair Karlsruhe.